chłabina – gałązka, ruzga, kij (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | chłabina |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | chłabiny |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | chłabinie |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | chłabina |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | chłabinōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | chłabinie |
| Wołacz l. poj. Ty… | chłabino |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | chłabiny |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | chłabinōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | chłabinōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | chłabiny |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | chłabinami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | chłabinach |
| Wołacz l. mn. Wy… | chłabiny |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
POL: cienka gałązka, koj, słuząca do karcenia niegrzecznych dzieci, ale tez do odpędzania pasionych gęsi, albo psów.
Jeszcze roz się chycisz tych moich rzeczy, to dostaniesz chłabinōm po tych pazurach.
Sōmsiod poskarżōł, że my zaszli dō niego na raps, na jabka, tōż dostoł żech chłabinōm po rzici ôd taty.