Czech – Czech (pol.); Čech (cze.)
| Rodzaj | mos. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | Czech |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | Czecha |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | Czechowi |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | Czecha |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | Czechym |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | Czechu |
| Wołacz l. poj. Ty… | Czechu |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | Czechy |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | Czechōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | Czechōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | Czechōw |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | Czechami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | Czechach |
| Wołacz l. mn. Wy… | Czechy |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Ślōnzok z Czechym poradzōm sie dogodać.
PL: Ślązak z Czechem potrafią się dogadać.
SI: Trefiōł żech dzisio Czecha we Rybniku.
PL: Spotkałem dzisiaj Czecha w Rybniku,
SI: Jak sie Czechowi przisłōchosz, to go zrozumiesz.
PL: Kiedy przysłuchasz się Czechowi, to go zrozmiesz.