dobroć – dobroć (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | dobroć |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | dobroci |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | dobroci |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | dobroć |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | dobrociōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | dobroci |
| Wołacz l. poj. Ty… | dobroć |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | dobrocie |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | dobroci; dobrociōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | dobrociōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | dobrocie |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | dobrociami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | dobrociach |
| Wołacz l. mn. Wy… | dobrocie |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Prosza cie po dobroci: niy łaź dziynnie do tego szynku.
PL: Proszę cię po dobroci: nie chodź codziennie do tego pubu.
SI: U niyj ta dobroć zarozki we ôczach widać.
PL: U niej tę dobroć widać zaraz w oczach.