gwara – donośny głos, lokalna odmiana języka (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | gwara |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | gwary |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | gwarze |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | gwara |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | gwarōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | gwarze |
| Wołacz l. poj. Ty… | gwaro |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | gwary |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | gwarōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | gwarōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | gwary |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | gwarami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | gwarach |
| Wołacz l. mn. Wy… | gwary |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | gwarowy |
POL: (1) donośny, głośny głos; (2) lokalna odmiana jakiegoś języka.
Chłopie , ale ty mosz gwara, dyć ciebie aże u sōmsiada słyszeć.
Tyn farorz mo tako gwara, że kozani słyszeć na całej wsi, chocioż niy mo głośnikōw.
Te gōrale tak piyknie śpiwywały gwarōm spod Nowego Targu.