kōmora – pokój wynajęty, kwatera (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | kōmora |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | kōmory |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | kōmorze |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | kōmora |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | kōmorōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | kōmorze |
| Wołacz l. poj. Ty… | kōmoro |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | kōmory |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | kōmorōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | kōmorōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | kōmory |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | kōmorami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | kōmorach |
| Wołacz l. mn. Wy… | kōmory |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
POL: wynajęty lokal, mieszkanie pokōj. Często była to jakaś „komórka” w piwnicy, lub na poddaszu, stąd „komora”
Francik cołki życi miyszko kōmorōm, Nie chce mu sie stawiać chałupy, a starać sie ô nia.
Jak żech robiōł we Holandyji, to miyszkali my tam kōmorōm we sztyrech w jednej izbie.