lauba – altana, weranda, ganek (pol.)
Rodzaj | ż. |
Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | lauba |
Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | lauby |
Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | laubie |
Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | lauba |
Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | laubōm |
Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | laubie |
Wołacz l. poj. Ty… | laubo |
Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | lauby |
Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | laubōw |
Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | laubōm |
Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | lauby |
Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | laubami |
Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | laubach |
Wołacz l. mn. Wy… | lauby |
Przimiotnik (jaki? czyj?) | laubowy |
Przidź na kawa, siednymy se na ławce pod laubōm a poklachōmy.
Bez lato najlepszy se siednyć we ciyniu w laubie.