luft – powietrze (pol.); die Luft (ger.); ovzduší (cze.); air (eng.)
| Rodzaj | mnżyw. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | luft |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | luftu |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | luftowi |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | luft |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | luftym |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | lufcie |
| Wołacz l. poj. Ty… | lufcie |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | lutty |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | luftōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | luftōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | lufty |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | luftami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | luftach |
| Wołacz l. mn. Wy… | lufty |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Naplōmpej mi luftu do koła.
PL: Napompuj mi powietrza w rowerze.
SI: Bez zima świyżym luftym sie sam pochwolić niy poradzymy.
PL: Zimą świeżym powietrzem się tutaj pochwalić nie możemy.
SI: We lufcie czuć już zima.
PL: W powietrzu czuć już zimę.