muzykant – muzyk, członek orkiestry dętej (pol.)
Rodzaj | mos. |
Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | muzykant |
Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | muzykanta |
Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | muzykantowi |
Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | muzykanta |
Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | muzykantym |
Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | muzykancie |
Wołacz l. poj. Ty… | muzykancie |
Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | muzykanty |
Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | muzykantōw |
Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | muzykantōm |
Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | muzykantōw |
Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | muzykantami |
Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | muzykantach |
Wołacz l. mn. Wy… | muzykanty |
Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
POL: członek orkiestry dętej, muzyk wiejski, grajek.
SI: Muzykanty grały, a ludzie szli za trułōm.
PL: Orkiestra grała, a ludzie szli za trumną.
SI: Ziguś je muzykantym, tōż sztyjc kajś gro po pogrzebach.
PL: Zygmunt jest muzykiem, więc ciągle gra gdzieś na pogrzebach.