plac – podwórko, miejsce (pol.)
| Rodzaj | mnżyw. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | plac |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | placu |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | placowi |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | plac |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | placym |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | placu |
| Wołacz l. poj. Ty… | placu |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | place |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | placōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | placōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | place |
| Narz. l. mn. (kimi? czym?) Asza się… | placami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | placach |
| Wołacz l. mn. Wy… | place |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
POL: (1) podwórko, miejsce wokół domu; (2) miejsce.
Jo już sam niy mōm we garażu placu n ate koło.
Dziwej sie, kaj to je: siōdmo raja, piytnosty plac.
Idźcie sie bowcie na placu, yno niy wylazujcie na droga.
We sobota trza plac pozamiatać.