starość – starość, zmartwienie (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | starość |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | starości |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | starości |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | starość |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | starościōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | starości |
| Wołacz l. poj. Ty… | starościo |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | starości |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | starościōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | starościōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | starości |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | starościami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | starościach |
| Wołacz l. mn. Wy… | starości |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
POL: (1) starość, wiek dojrzały; (2) zmartwienie.
SI: Człowiek niy może chwila bez starości żyć, dycko sie musi coś stać.
PL: Człowiek nie może żyć chwili bez zmartwienia, zawsze coś się musi zdarzyć.
SI: Jo mōm starość, bo mōm krowa jakoś choro, boja sie, coby niy zdechła.
PL: Ja ma zmartwienie, bo mam krowę jakąś chorą, boję się, żeby nie padła.
SI: Na starość człowieka sztyjc coś boli, to je normalne.
SI: Na starość człowieka ciągle coś boli, to jest normalne.