szruba – śruba (pol.)
Rodzaj | ż. |
Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | szruba |
Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | szruby |
Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | szrubie |
Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | szruba |
Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | szrubōm |
Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | szrubie |
Wołacz l. poj. Ty… | szrubo |
Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | szruby |
Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | szrubōw |
Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | szrubōm |
Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | szruby |
Narz. l. mn. (kimi? czym?) Asza się… | szrubami |
Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | szrubach |
Wołacz l. mn. Wy… | szruby |
Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Dej mi sam nowo szruba, bo ta staro sie urwała przi ôdkryncaniu.
PL: Daj mi tu nową śrubę, bo ta stara zerwała się przy odkręcaniu.
SI: Sam żeś szruba straciōł, bezto ci tak tyn szusblech trzasko.
PL: Tutaj zgubiłeś śrubę, dlatego ci tak ten błotnik stuka.
SI: Ôdkryncej już sam te szruby, bo niy ma czasu.
PL: Odkręcaj już tutaj te śruby, bo nie ma czasu.