wic – dowcip (pol.)
| Rodzaj | mnżyw. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | wic |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | wica |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | wicowi |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | wic |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | wicym |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | wicu |
| Wołacz l. poj. Ty… | wicu |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | wice |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | wicōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | wicōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | wice |
| Narz. l. mn. (kimi? czym?) Asza się… | wicami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | wicach |
| Wołacz l. mn. Wy… | wice |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Starzik, to poradziyli wice ôzprowiać tak, co wszyscy kulali sie ze śmiychu
PL: Dziadek, to potrafił dowcipy opowiadać tak, że wszyscy kładli się ze śmiechu.
SI: Z nim to nigdy niy wiysz, kedy godo wic, a kedy prowda.
PL: Z nim nigdy nie wiadomo, kiedy opowiada dowcip, a kiedy mówi prawdę.
PL: Wic tyż trza umieć ôzprowiać.
PL: Dowcip także trzeba umieć opowiadać.
SI: Jo tam nigdy niy miałach pamiynci do wicōw, jednym uchym mi wleci, a drugim wyleci.
PL: Ja tam nigdy nie miałam pamięci do dowcipów, jednym uchem mi wpada, a drugim wypada.