fara – probostwo (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | fara |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | fary |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | farze |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | fara |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | farōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | farze |
| Wołacz l. poj. Ty… | faro |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | fary |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | farōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | farōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | fary |
| Narz. l. mn. (kimi? czym?) Asza się… | farami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | farach |
| Wołacz l. mn. Wy… | fary |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | farski |
Farorz poszoł już na fara, tōż musisz iś za nim, jak chcesz z nim godać.
Na farze je yno kucharka, bo farorz ze kapelōnkym chodzōm po kolyndzie.
Farorz idzie z fary prosto do kruchty.