byszta – szczotka (pol.)
Rodzaj | ż. |
Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | byszta |
Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | byszty |
Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | byszcie |
Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | byszta |
Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | bysztōm |
Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | byszcie |
Wołacz l. poj. Ty… | byszto |
Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | byszty |
Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | bysztōw |
Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | bysztōm |
Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | byszty |
Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | bysztami |
Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | bysztach |
Wołacz l. mn. Wy… | byszty |
Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Sam mosz byszta, a wyszoruj se te pazury ôd szmyry.
PL: Tutaj masz szczotkę i wyczyść sobie te ręce ze smaru.
SI: Kery zaś kaj zaszoł z tōm bysztōm do strzewikōw.
PL: Kto znowu gdzieś polazł z tą szczotką do butów.
SI: Niy zapōmnij ô byszcie, że mosz delōwka wyszorować we wieczōr.
PL: Nie zapomnij o szczotce, że masz podłogę wyczyścić wieczorem.