cudok – dziwak (pol.); podivín (cze.)
| Rodzaj | mos. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | cudok |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | cudoka |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | cudokowi |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | cudoka |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | cudokym |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | cudoku |
| Wołacz l. poj. Ty… | cudoku |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | cudoki |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | cudokōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | cudokōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | cudokōw |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | cudokami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | cudokach |
| Wołacz l. mn. Wy… | cudoki |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Z takim cudokym ciynżko je wytrzimać.
PL: Z takim dziwakiem trudno jest wytrzymać.
SI: Ôzprowioł żech ci ôtok ô takim jednym cudoku.
PL: Opowiadałem ci niedawno o takim jednym dziwaku.