flama – płomień (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | flama |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | flamy |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | flamie |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | flama |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | flamōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | flamie |
| Wołacz l. poj. Ty… | flamo |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | fllamy |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | flamōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | flamōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | flamy |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | flamami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | flamach |
| Wołacz l. mn. Wy… | flamy |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
SI: Ôd tej flamy aże sam strōmy ôgorały.
PL: Od tego płomienia aż się tutaj drzewa opaliły,
SI: Zaś kajś coś gore, bo telko flama z daleka widać.
PL: Znowu gdzieś się coś pali, bo takie duże płomienie widać z daleka.
SI: Cof sie z tōm świyczkōm, bo mi gardiny zgorōm ôd tej flamy.
PL: Odsuń się z tą świecą, bo mi się firany spalą od tego płomienia.