kryka – laska (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | kryka |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | kryki |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | kryce |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | kryka |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | krykōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | kryce |
| Wołacz l. poj. Ty… | kryko |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | kryki |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | krykōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | krykōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | kryki |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | krykami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | krykach |
| Wołacz l. mn. Wy… | kryki |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
Starzik chodzōm ze krykōm, ale niy, coby sie niōm podpiytać, yno coby krowy ôdganiać, coby do ćwikle niy wlazowały.
Po tym, jak żech ukełzła a skrynciyła żech se noga, to chodza pod krykōm, ale już pomału jōm prōbuja ôdkłodać na bok.
Dej mi sam yno ta kryka, bo niy poradza pō nia siōngnyć.