mora – ćma (pol.)
| Rodzaj | ż. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | mora |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | mory |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | morze |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | mora |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | morōm |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | morze |
| Wołacz l. poj. Ty… | moro |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | mory |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | morōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | morōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | mory |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | morami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | morach |
| Wołacz l. mn. Wy… | mory |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
POL: regionalnie – mota.
Goś te światło, bo zaś sam morōw naleci.
Mory lecōm do światła.
Wejź klapaczka, a zabij ta mora, bo jo sie mory boja.