pōn – pan (pol.)
| Rodzaj | mos. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | pōn |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | pana |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | panowi |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | pana |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | panym |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | panie |
| Wołacz l. poj. Ty… | panie |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | pany |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | panōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | panōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | panōw |
| Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | panami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | panach |
| Wołacz l. mn. Wy… | pany |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | pański |
To je keryś z familije ôd młodego pana.
Kożdo frela chciała tańcować z młodym panym.
Fater, sam prziszli ku wōm jakiś dwa pany.