puc – tynk (pol.)
| Rodzaj | mnżyw. |
| Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | puc |
| Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | pucu |
| Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | pucowi |
| Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | puc |
| Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | pucym |
| Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | pucu |
| Wołacz l. poj. Ty… | pucu |
| Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | puce |
| Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | pucōw |
| Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | pucōm |
| Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | puce |
| Narz. l. mn. (kimi? czym?) Asza się… | pucami |
| Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | pucach |
| Wołacz l. mn. Wy… | puce |
| Przimiotnik (jaki? czyj?) | - |
Trza sam hajcować, co te puce bydōm schły.
Kery mi do tego pucu takich kamiyni nasuł?
Tyn puc je chyba z samego wopna, bo go idzie pazurym dubać.