starzik – dziadek (pol.)
Rodzaj | mos. |
Mn. l. poj. (kto? co?) Sam je… | starzik |
Dop. l. poj. (kogo? czego?) Sam ni ma… | starzika |
Cel. l. poj (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | starzikowi |
Bier. l. poj. (kogo? co?) Widza… | starzika |
Narz. l. poj. (kim? czym?) Asza sie... | starzikym |
Msc. l. poj (kim? czym?) Je żech we… | starziku |
Wołacz l. poj. Ty… | starziku |
Mn. l. mn. (kto? co?) Sam sōm… | starzik |
Dop. l. mn. (kogo? czego?) Sam ni ma… | starzikōw |
Cel. l. mn. (kōmu? czymu?) Dziwuja sie… | starzikōm |
Bier. l. mn. (kogo? co?) Widza… | starzikōw |
Narz. l. mn. (kim? czym?) Asza sie… | starzikami |
Msc. l. mn. (kim? czym?) Je żech we… | starzikach |
Wołacz l. mn. Wy… | starziki |
Przimiotnik (jaki? czyj?) | starzikōw |
POL: (1) dziadek; (2) w l.mn. „starziki„, jako „dziadkowie”, czyli dziadek z babcią.
SI: Miyszkōmy ze starzikami w jednej chałupie.
PL: Mieszkamy z dziadkami w jednym domu.
SI: Zaleć starzikowi do budki po cygarety.
PL: Pobiegnij dziadkowi do kiosku po papierosy.
SI: Nasz starzik kurzili dycko tako śmiyszno wykrziwiōno fajfka.
PL: Nasz dziadek palił zawsze taką śmieszna wygiętą fajkę.